خطبه219
[219]
ومن كلام له عليه السلام
لمّا مر بطلحة وعبدالرحمن بن عتاب بن أسيد وهما قتيلان يوم الجمل
لَقَدْ أَصْبَحَ أَبُو مُحَمَّدٍ بِهذَا الْمَكَانِ غَرِيباً! أَمَا وَاللهِ لَقَدْ كَنْتُ أَكْرَهُ أَنْ تَكُونَ قُرَيْشٌ قَتْلَى تَحْتَ بُطُونِ الْكَوَاكِبِ! أَدْرَكْتُ وَتْرِيمِنْ بَنِي عَبْدِ مَنَافٍ، وَأَفْلَتَتْنِي أَعْيَانُ بَنِي جُمَحَ، لَقَدْ أَتْلَعُواأَعْنَاقَهُمْ إِلَى أَمْرٍ لَمْ يَكُونُوا أَهْلَهُ فَوُقِصُوادوُنَهُ.
219
سخنى از آن حضرت(ع)در جنگ جمل بر كشته طلحه و عبد الرحمان بن عتاب بن اسيد گذشت و چنين فرمود:
ابو محمد (1) در اينجا غريب افتاده است.به خدا سوگند،كه خوش نداشتم قريش،كشته در زير نور ستارگان افتاده باشند.خونخواهى كردم از بنى عبد مناف ولى بزرگانبنى جمح از دست من گريختند.آنان براى كارى كه لايق آن نبودند گردن كشيدند،ولىگردنهايشان شكسته شد و به مقصود نرسيدند.
پىنوشت:
1.ابو محمد كنيه طلحة بن عبيد الله است.